Mijn afstudeerproject 'In loving memory of me' is eigenlijk ontstaan omdat ik niet  gewoon kan beginnen uit angst dat ik materiaal verspil. Tijdens mijn onderzoek dacht ik aan mijn mooiste herinneringen. Mijn beste herinneringen zijn momenten, geen materiële zaken. Ik vroeg ik me af of herinneringen voor iedereen gelijk zijn, of dat we ze op dezelfde manier beleven.

Dus, als een soort experiment, stuurde ik een aantal mensen die belangrijk voor me zijn geweest in mijn leven (de meesten zijn nu eigenlijk niet meer in mijn leven) een getypte brief en een doosje. Ik vroeg ze om een herinnering aan mij in dat doosje te stoppen. Op eentje na kreeg ik alle doosjes terug.

Het gekke is dat herinneringen door anderen anders beleefd kunnen worden, maar dat iedereen zich eerder momenten dan spullen herinnert. Ik heb alle herinneringen en doosjes gebundeld in het boek "In loving memory of me.

En door alle namen in het boek weg te halen, ontstonden er 'algemene, anonieme' herinneringen waarin iedereen zich wel op de een of andere manier kan herkennen. Een anonieme wereld van gedeelde herinneringen.